Met gepaste trots start Alinda het gesprek: “Als je ziet dat ik nu een eigen huis heb… Dat had ik drie jaar geleden nooit durven dromen! Ik ben zo blij dat ik een eigen plekje heb en m’n eigen ding kan doen!”

Alinda woont sinds maart 2014 op zichzelf. Ze heeft ruim drie jaar in een pleeggezin gewoond. Alinda: “Vanaf het moment dat je van thuis naar een pleeggezin gaat, staat je leven op zijn kop. Je kent niemand en je moet een nieuwe start maken. Tijdens een nieuwe start, kun je opnieuw beginnen met je leven. Met ups, maar ook downs om van te leren.”

Alinda geniet van haar eigen stekje. Zittend op de bank die ze voor een prikje heeft gescoord via internet, blikt ze met een positief gevoel terug op de periode dat ze in een pleeggezin heeft gewoond. Alinda: “Tijdens die jaren is het snel vooruit gegaan. Ik ben mezelf geworden, mijn eigen ik. Dat kon daar gewoon. Thuis was dat anders. Het leven in een pleeggezin is wel heel anders, maar als je er hele dagen bent, wordt ook dat leven gewoon. Je wordt er zelfs een beetje mee aangestoken! Ik denk dat ik zelf ook wel iets zou willen doen qua hulp bieden. Ik bedoel maar, als er iemand vraagt om ‘echte’ hulp kun je toch niet anders dan ervoor zorgen?! Of eventueel adoptie. Ja, daar zou ik ook voor open staan.”

Terwijl er een foto van haar wordt gemaakt, bladert ze door een tijdschrift. Toevallig leest ze de tekst ‘Een kind moet zijn emoties kwijt kunnen, maar niet persé bij jou!’ Lachend laat ze de tekst zien en zegt ze: “Dit hoort er wel bij hè?!” Dat deze zin een belangrijk gegeven is voor Alinda, blijkt uit de manier hoe ze over haar pleegouders praat. Alinda: “Mijn pleegouders hebben mij goed geholpen. Het is fijn om te weten wat je aan je pleegouders hebt. Vertrouwen is daarbij belangrijk. Dat als je ergens mee zit, je weet dat je bij hen terecht kunt. Ik hoefde niet bang te zijn, ik kon gewoon bij hen terecht. Mijn pleegmoeder is een fantastische vrouw! Op het laatst kwam ik er enkel om te eten en te slapen. Toen mijn pleegmoeder aankondigde dat het misschien tijd was om verder te kijken, dacht ik: ‘Ben ik daar wel aan toe?’ Ik schrok niet direct, maar ik moest wennen aan het idee dat ik niet mocht blijven. Nadat ik erover nagedacht had, kwam ik erachter dat het tijd was voor een andere levensfase. En dat ik een heleboel zelf kon. Zo is het idee van een eigen huisje geboren.”

Als afsluiting geeft Alinda een rondleiding door haar huisje. Al lopend geeft ze aan dat ze graag voor andere mensen klaar staat. Zo heeft ze nagedacht over tips voor andere pleegkinderen die op zichzelf gaan wonen: “Weet zeker dat je er zelf aan toe bent en denk ook aan het kostenplaatje. Het kost best veel. En kijk verder, verwacht niet gelijk dat alles leuk is. Het is heel leuk om op jezelf te wonen, maar je komt ook dingen tegen die minder leuk zijn. En zorg dat je mensen weet te vinden waarop je kan terugvallen als het even minder gaat.”

Dit interview verscheen eerder in de PM Special (2014)